Gisteren keek ik met man en oudste zoon (19j.) naar een aflevering van de serie Het Verhaal van Vlaanderen.
In deze aflevering ging het, onder andere, om het stemrecht en schetste men het verhaal van Emily Claeys.
Voor wie deze dame niet kent en Het Verhaal van Vlaanderen niet volgt, Emily Claeys (1855 - 1943) was een socialistische vrouwenrechtenactiviste.
Op dat moment zei mijn zoon ‘ik weet over wie mama haar blog zal schrijven deze week’.
Ach, hij kent mij zo goed :).
Emily Claeys was inderdaad een feministe en dat ben ik ook. De link is dus snel gemaakt.
Maar ik wil er hier in deze blog even mijn mening over delen.
Disclaimer: het gaat om míj́n mening. Oftewel ‘je stapt binnen in de wereld van Vicky’. Het staat jou vrij om hier anders over te denken.
Het feminisme wordt volgens mij vaak verkeerd begrepen.
Het feminisme wordt vaak gezien als dat vrouwen gelijk willen zijn aan mannen.
En eerlijk gezegd moet ik zeggen dat ik dat ook lange tijd verkeerd heb uitgedragen.
Op alle vlak willen kunnen wat een man kan.
Nooit moeten ‘onderdoen’.
Onafhankelijk zijn.
Letterlijk en figuurlijk ‘mijn mannetje staan’.
Maar daar gaat het helemaal niet om.
Feminisme gaat niet om gelijk willen zijn maar wel om gelijkwáárdig zijn!
Een vrouw is evenveel waard als een man.
Heeft evenveel rechten als een man.
Heeft evenveel talenten als een man.
Verdient dezelfde behandeling als een man.
Moet dezelfde kansen krijgen als een man.
Maar een vrouw ís geen man.
Een vrouw moet niet kunnen wat een man kan.
Een vrouw hoeft niet ‘haar mannetje te staan’.
Net zo min als een man moet kunnen wat een vrouw kan.
Of een man ‘zijn vrouwtje moet staan’.
Man en vrouw zijn verschillend.
Man en vrouw zijn complementair.
Mag een man een man zijn?
Mag een vrouw een vrouw zijn?
Verschillend maar wel gelijkwaardig!
Ja, ik ben een feministe.
Ja, een man mag voor mij de deur openen.
Ja, een man mag mij beschermen.
Ja, een man mag voor mij een zware zak met boodschappen dragen.
Nee, een man hoeft niet dezelfde complexe gevoelswereld van een vrouw te hebben.
Nee, een man hoeft niet iedere minieme verandering in lichaamstaal op te merken.
Nee, een man hoeft mijn beste vriendin niet te zijn.
Laat een vrouw een vrouw zijn.
Laat een man een man zijn.
En laat ons vooral respect hebben voor elkaar.
Respect voor de verschillen.
En laat ons vooral over deze verschillen communiceren.
Waar daar loopt het veelal mis.
En ja, ik weet dat er meerdere genders zijn dan vrouw en man.
Maar zoals alles gaat het mij om energie.
Vrouwelijke en mannelijke energie.
En iedereen voelt zelf wel welke energie in hem, haar of hun stroomt.
Waar het voornamelijk op aan komt is de vraag ‘durf jij volledig jezelf zijn’?
Zonder je aan te passen aan wat er dan ook ‘hoort’ volgens een bepaalde mening, trend, maatschappelijke stroming of welk label dan ook.
En bij deze laat ik jou terug uit de wereld van Vicky stappen :).
Als je wil, laat mij dat graag weten wat mijn blog van deze week bij jou teweeg brengt.
Groetjes,
Vicky