Vorige week donderdagavond was ik aan het kijken naar een masterclass van Kim Munnecom.
Ik had nog niet van haar gehoord maar via via was ik bij haar terecht gekomen.
Mocht je haar niet kennen, Kim Munnecom is een ondernemingscoach die zichzelf omschrijft als een ‘enorme Wet van Aantrekking junkie en master in manifesteren’.
Los van het feit dat de inhoud waardevol was, vond ik haar als persoon heel inspirerend.
Ze gaat volledig voor waar zij in gelooft en ze is heel authentiek aanwezig.
En je kan toch zeggen dat het onderwerp waar zij zich als ondernemingscoach op focust niet alledaags is.
En toen gebeurde er van alles met mij.
In mijn artikel van vorige week had ik mijn schurend gevoel al omschreven als “ik wéét en voel in elke cel van mijn lijf dat ik anders ben dan het gemiddelde en ik wíl ook niet bij de meute horen maar de angst om dit ook honderd procent, real and raw, aan iedereen te tonen is f*cking hoog.
Ik vroeg mij vorige week dan ook weer eens - voor de zoveelste keer - af ‘wat houdt mij tegen?’!
Waar ben en blijf ik toch zo bang voor?
En als ik heel eerlijk ben en géén excuses hanteer, dan wéét ik het antwoord op deze vraag wel hoor: er zit in mij een diepe angst voor afwijzing.
Een angst om ‘het’ fout te doen en gestraft te worden (witch wound anyone?).
Maar toen ik die avond naar Kim Munnecom luisterde, kwam de klik ‘wat zij kan, kan ik ook!’.
Als zij zich enkel en alleen op een niet-mainstream en spiritueel onderwerp kan richten dan kan ik dat ook!
En ik heb dit al vaak gedácht maar nog nooit op die manier lichamelijk beleefd zoals die avond.
Dergelijk zaken kan je niet bedenken, er moet een ‘klik’ komen in jouw onderbuik.
En die was er! (en nee, die klik was er niet enkel en alleen om deze masterclass hé, deze masterclass - waarvan ik een innerlijk weten had dat ik hier bij moest zijn - was die ene druppel na heel veel innerlijk werk).
In september vorig jaar kwam ik ‘uit de kast’ als oude ziel / lichtwerker.
Dit bezorgde mij echt buikpijn toen.
En sindsdien heb ik dit hier en daar laten vallen en maak ik er geen geheim meer van.
Maar ik heb mij in het verleden naar buiten toe nooit als dusdanig gepositioneerd.
En nu doe ik dat wel!
Ik ben een oude ziel en ik richt mij vanuit nu in mijn coachings enkel nog op mede oude zielen.
Uit ervaring en vanuit gesprekken met andere oude zielen (want er zijn al oude zielen bij mij in begeleiding) weet ik dat hét thema van een oude ziel diepe angst voor afwijzing is waardoor ze zichzelf klein houden en hun zielsmissie niet in de wereld zetten.
En dus ben ik vanaf nu een mentor die (vrouwelijke) oude zielen helpt met hun diepe angst voor afwijzing zodat ze volop het leven kunnen leiden waarvoor ze hier op aarde zijn!
En dat voelt zo goed en zo juist!
Het voelt heerlijk om mezelf vólledig toestemming te geven voor wie ik ben, voor mijn authentieke zijn en voor mijn weten vanuit mijn innerlijke wijsheid.
Ik heb het de dag nadien dan ook direct gedeeld via een FB-live in mijn FB-community.
En ook in mijn podcast (die ik nu gedurende een maand elke dag maak).
Maar ik voel ook een spanning in mijn buik.
Niet de buikpijn van vorig jaar maar een kriebel-buikpijn.
Kriebels vanuit een bepaalde spanning die zegt ‘wat leuk’, ‘ik kan niet wachten waar mij dit zal leiden’ maar ook ‘wat zal het universum nu op mijn pad brengen en hoe ga ik daarmee omgaan’.
Dat ‘heerlijke en spannende’ - gevoel wens ik iedereen toe want dáár zit je levensenergie!
Als ik het kan, dan jij ook!
En misschien voel je die klik nu nog niet maar weet dan dat dit een groeiproces is.
Dat het mini-stapje per mini-stapje is.
Met vallen en opstaan.
Met uitdagingen en angsten in de ogen kijken.
Met afslagen en afleidingen.
En dat de reis nooit af is.
Net zoals ik nu ook al weet dat het volgende ‘rondje Persephone’, de volgende uitdaging, de volgende demon al klaar ligt achter de hoek.
Maar dat dit ook de zielsmissie van een oude ziel is: transformatie doormaken én begeleiden.