Gisteren had ik een gesprek met mijn coach. 

Eén van haar vragen was ‘heb je onvervulde verwachtingen naar jouzelf toe?’. 

En daar was mijn antwoord toch eigenlijk wel ‘ja’ op. 

 

Ik vind van mezelf dat er nog altijd niet alles uitkomt wat er in zit. 

 

Ja, ik heb al een hele weg afgelegd. 

Ja, ik heb al veel saboteurs getackeld. 

Ja, ik heb al het een en het ander gerealiseerd. 

 

Maar het kan nog altijd meer en beter. 

 

Ik ben goed in wat ik doe en dat vertaalt zich - voor mij - nog niet genoeg in de realiteit. 

Ik heb nog geen naam en faam. 

Ik word nog niet gevraagd als expert. 

Ik sta nog niet op een podium. 

 

Moet dat dan? 

Awel, ja!

 

Ik wil een imperium bouwen. 

Ik ben ambitieus en ik ben het waard. 

 

Vind je dit arrogant? 

Dat mag. 

Heb jij dat niet nodig in het leven? 

Dat mag. 

 

Maar als je lijkt op mij dan heb je wel dit verlangen. 

Helaas spreek je dit misschien nooit uit. 

Durf je dit niet. 

Ben je bang voor de mening van anderen. 

En denk je hier enkel stiekem aan. 

 

En voor jou wil ik een voorbeeld zijn. 

Je mag ambitieus zijn. 

Je mag arrogant zijn. 

Je mag de wereld willen veranderen. 

Je mag een imperium willen bouwen. 

 

De vraag waar ik samen met mijn coach verder bleef bij stilstaan is ‘hoe haal ik alles uit mezelf waarvan ik voel dat het er in zit?’

 

En dan is het antwoord: nog veel meer mijn mening uitspreken. Rauw, eerlijk, scherp en authentiek. 

 

Ja, ik schreef al eerder dat ik scherper wil zijn (het is een groeiproces hé:)). 

En ja, ik dacht dat ik daar al vooruitgang in had geboekt.

Maar toen stelde mijn coach mij de vraag ‘hoeveel haters heb je?’. 

‘Hoeveel negatieve reacties krijg je op wat je zegt, wat je schrijft, wat je doet?’.

 

En het antwoord daarop is nul. 

 

De conclusie van mijn coach? 

‘Dan ben je nog niet scherp genoeg. Dan ben je nog te grijs in wat je doet en zegt. Als je scherp bent en ongezouten jouw mening zegt dan zal je lovers en haters hebben. Dan ben je niet meer grijs en ‘leuk om te lezen’ maar dan ben je ‘wauw fantastisch’ of ‘die kan ik echt niet af’. En pas dan kan je naam en faam maken’. 

 

Slik. 

 

Dat iemand mij niet zo leuk vindt, ça va. 

Dat iemand zich afmeldt voor mijn nieuwsbrief, ça va. 

Dat iemand afhaakt tijdens een webinar, ça va.

Dat iemand de begeleiding niet verder wil zetten, ça va. 

Daar heb ik al leren mee omgaan. 

 

Maar dat iemand mij háát? 

Dat iemand de moeite doet om mij te laten weten hoe stom ik ben? 

Dat iemand op sociale media mij de huid vol scheldt? 

Dat alles wat ik zeg en doe onder een vergrootglas wordt gelegd? 

Dat er op de persoon wordt gespeeld? 

 

Dat is toch een niveau verder. 

Een stap verder in ‘ik trek mij de mening van anderen niet aan’. 

 

Maar als ik verder wil ontwikkelen dan voel ik dat dit de volgende stap is. 

 

Niet omdat ik persé die haters wil hé maar omdat dit het automatisch gevolg zal zijn van het mij scherper uitdrukken. 

En dat is nodig omdat mijn innerlijk groeiproces zou kunnen doorgaan. 

Want dat het nu ergens stagneert dat voelde ik al (als je mijn podcast volgt dan heb je dat al gehoord). 

Maar dat dit de volgende stap is, had ik zelf niet durven zien. 

Dat is het nut van een coach hebben. 

 

Dus lover of hater. 

Laat het mij de komende tijd zeker weten want je helpt er mij mee. 

Ik zal de statistieken bijhouden want als de haters groeien dan ben ik goed bezig :). 

 

Groetjes, 

Vicky