‘Waarom gaat dit zo traag?’
‘Wat maakt dat dit moeizaam gaat?’
Het zijn verzuchtingen die ik regelmatig hoor van mijn coachees.
En ze zijn mij ook heel herkenbaar.
Zelfontwikkeling.
Innerlijke groei.
Het verhogen van jouw bewustwording.
Het gaat traag en moeizaam.
Het is een pad met veel kronkels en obstakels over onbekend terrein.
En dit kan alleen maar stap voor stap.
Overgoten met geduld en mildheid voor jezelf.
Je weet ondertussen misschien al dat ik hou van geschiedenis (en meer bepaald van sociale geschiedenis).
En in alles wat ik doe, zeg en schrijf worden mijn eigen woorden, het zichtbaar maken van mijn eigen stem en visie steeds duidelijker (hallo, eigen groeiproces :)).
Daarom zeg ik bij bovenstaande opmerkingen van mijn coachees vaak ‘ja, het is een processie van Echternach!’.
En mocht je nu niet weten wat ik hiermee bedoel, je krijgt vandaag van mij een les in geschiedenis.
Blijf echter hangen: het heeft te maken met zelfontwikkeling :).
Maar als je net zoals mij en mijn coachees houdt van geschiedenis dan zal dat geen probleem zijn.
De legende gaat dat een - wegens het vermoorden van zijn vrouw - ter dood veroordeelde man in Echternach, een stadje in Luxemburg, op de trappen van de galg stond en als laatste gunst vroeg om nog één keer op zijn viool te spelen.
De man speelde zo behendig dat alle toeschouwers en de beul oncontroleerbaar begonnen te dansen.
Ze dansten net zolang totdat hun voeten in de grond zakten waardoor de ter dood veroordeelde man kon vluchten.
Men moest een beroep doen op Sint Willibrordus - aartsbisschop en stichter van de abdij van Echternach - om de betovering te breken en de mensen te verlossen van de dans.
Later ontstond de processie van Echternach om de Heilige Willibrordus hiervoor te eren en te gedenken.
In die processie werd de dans nagebootst door chaotisch alle kanten op te springen.
Dit leidde echter tot veel botsingen tussen de deelnemers.
De stappen werden aangepast waardoor er verschillende vormen opduiken in de geschiedschrijving zoals drie stappen vooruit en twee stappen achteruit of lichtjes vooruit gaan door vier naar rechts en vier naar links te springen.
Heden ten dage springt men van de ene voet op de andere voet terwijl men elkaar vasthoudt door middel van een witte zakdoek.
Maar - in welke variatie ook - het is duidelijk dat de processie van Echternach geen lijnrecht proces is, dat het lang duurt en eerder moeizaam vooruit gaat omdat er verschillende stappen nodig zijn om één stap vooruit te geraken.
En zo is het ook met een groeiproces.
Je gaat vooruit maar met mini-stapjes.
En dat is helemaal oké!
Ik kan mij voorstellen dat de deelnemers aan de processie plezier beleven aan het dansen/springen op de maat van de muziek, ook al gaat het soms moeizaam.
Dat ze zich verbonden voelen met elkaar.
En dat ze genieten van de pracht en praal van de St-Willibrord basiliek, hun eindbestemming.
Waarbij de basiliek al de vijfde kerk is die op deze plaats is gebouwd want ook een ‘eind’-bestemming is nooit af :).
En mocht je nu een gids nodig hebben in jouw groeiproces en mocht je willen weten hoe ik jou als ervaren gids kan helpen in jouw groeiproces dan ben je altijd welkom voor een gratis gesprek.