Misschien heb je het mij al horen zeggen of misschien nog niet maar vanaf 1 juli word ik (allé, mijn praktijk) BTW-plichtig. 

Nee, dit wordt geen boekhoudkundige uitzetting dus blijf effe hangen :). 

Door het feit van deze - voor mij nieuwe - verplichting verandert er ‘wel wat’ in mijn facturatie en administratie. 

Dus zat ik gisterenavond bij mijn boekhouder (waar ik dus vanaf nu meer dan één keer per jaar zal zitten….). 

Ik zat sinds gisterenmorgen al met een knoop in mijn maag want cijfers en ik, dat gaat niet samen. 

Ik ben Latijn gestudeerd dus voor economie was er in mijn lessenrooster geen plaats. 

Boekhouding was geen vak tijdens mijn universitaire studies. 

En om zelfstandig te worden had ik geen bedrijfsbeheer nodig….

Allemaal niet zo handig nu bekeken maar soit, het is wat het is. 

Dus daar zat ik gisterenavond bij iemand die goochelt met procenten waar ik al blijf hangen bij ‘zei ze nu 79 of 97’? 

Ik had voor de zekerheid mijn man meegenomen want - je raadt het al - hij heeft wel al die cijfer-boekhouding-beheer-toestand vakken geleerd. 

Na een uurtje stonden we terug buiten en voelde ik mij vier jaar oud. 

En nee, dat ligt helemaal niet aan de boekhouder hoor. Het is een lieve dame die in alle vriendelijkheid op al mijn vragen een antwoord geeft. 

Dat ligt aan mezelf. 

Of beter gezegd aan mijn ‘zie je wel dat ik niet goed genoeg ben’ - mechanisme. 

Rationeel gezien wéét ik dat ik mijn kennis en talenten heb en dat ik niet kan wat zij kan maar dat zij ook niet kan wat ik kan. 

Maar op dergelijke momenten voel ik mij een klein meisje in de grote boze wereld. 

De grote boze wereld waar ze niets van snapt. 

Waar ze niet thuis hoort. 

Tijdens het gesprek hebben ik en mijn kleine meid ons groot gehouden. 

Maar thuis hebben we een potje geweend. 

Het was een uur gejammer, paniek en drama op kleuterniveau. 

En even, ja toch wel, even heb ik écht gedacht “Weet je, ik stop er mee. Het is mij die miserie niet waard en ik zal toch nooit een échte ondernemer zijn want ik snap niets van al dat gedoe.”

Maar die gedachte blijft niet hangen want ik ben hier met een missie. 

Een missie om vrouwen (ja, jij ook!) te helpen om zich niet langer klein te houden zodat ook zij kunnen doen wat ze hier komen doen. 

Dus dan neem ik mijn kleine meid vast, zeg ik haar dat ik van haar hou en dat we niet meer op de speelplaats staan waar de grote jongens haar zullen pijn doen. 

En ik ga verder. 

Want ook dit zal mij niet tegenhouden. 

Omdat ik weet dat de enige die op dergelijk moment denkt dat ik niet goed genoeg ben, ikzelf ben en daar heb ik leren mee omgaan.

En misschien lijkt dit BTW-gedoe voor jou een kleinigheid of een ver-van-jouw-bed show.

Maar waarschijnlijk heb je ook wel zo’n gebied waarin jij jou klein voelt. 

Iets waarbij je het gevoel hebt dat iedereen weet waar ze over spreken maar waarin jij jou dommer dan dom voelt. 

En dan is mijn vraag natuurlijk ‘laat jij jou daardoor tegenhouden?’

Waar doe je niet wat jouw ziel jou influistert omdat je bang en onzeker bent? 

Waar voel jij jou eenzaam en verloren en blijf je daardoor vastzitten?